نوای جنوب:مناطق عملیاتی که اغلب در نقاط دورافتاده و با آب‌وهوای بسیار بد و طاقت‌فرسا قرار دارند، شرایط را برای برگزاری این آیین سنتی در محیط کار دشوار می‌کنند. 

کارکنان شاغل در سکوهای دریایی نفت و گاز ، دکل های حفاری ، واحدهای بهره برداری و .... این روز را به شکلی خاص و محدود برگزار می‌کنند.

در سکوهای دریایی نفت و گاز ، جایی که زمین سفت زیر پا کم پیدا می‌شود و هلیکوپتر و کشتی تنها راه ارتباط با دنیای بیرون است، پرسنل سیزده‌به‌در را در محل نشستن هلیکوپتر در سکو جشن می‌گیرند.

 آنها با همان امکانات اندک، بساط ناهار را آنجا پهن می‌کنند و لحظه‌هایی کوتاه از روز را کنار هم می‌گذرانند. اما حتی در این جمع کوچک، حس غم دوری از خانواده سایه‌ای است که نمی‌توان نادیده‌اش گرفت؛ درست مثل لحظه تحویل سال نو که دلتنگی‌ها پررنگ‌تر می‌شوند.در جریان تهیه این گزارش، گفت‌وگویی کوتاه با یکی از کارکنان سکوهای خلیج فارس داشتم. احمد، که حالا حدود ۲۰ سال است در این منطقه کار می‌کند، با لبخندی تلخ گفت: «سیزده‌به‌در اینجا یعنی یه ناهار ساده با بچه‌ها توی همون هلی‌پد. ولی خب، دلم پیش خانواده‌م تو شیرازه.» او در حالی که مشغول چک کردن تجهیزات بود، اضافه کرد که خیلی‌ها حتی همین چند ساعت را هم نمی‌توانند کامل کنار بقیه باشند و کارشان را رها نمی‌کنند.

کمی آن‌طرف‌تر، با حسین ، یکی دیگر از پرسنل، هم‌صحبت شدم. او که داشت گزارش روزانه را آماده می‌کرد، گفت: «ما اینجا سیزده‌به‌در رو برگزار می‌کنیم، ولی بیشترش توی ذهنمونه. همین که یه لحظه دور هم باشیم کافیه، ولی کار تعطیل نمی‌شه.» او هم مثل خیلی‌های دیگر، در حین این آیین سنتی، بايد بخشی از وقتش را به انجام وظایفش اختصاص دهد چون کار صنعت نفت تعطیلی ندارد.

واقعیت این است که در مناطق عملیاتی، زندگی و کار چنان در هم تنیده شده که حتی آیین‌هایی مثل سیزده‌به‌در هم از ریتم همیشگی کار جدا نمی‌ماند. کارکنان این مناطق، با وجود دلتنگی و شرایط سخت، تلاش می‌کنند با همان امکانات کم، حال و هوای این روز را زنده نگه دارند؛ هرچند که بسیاری از آنها در لحظه‌های برگزاری این مراسم، همچنان مشغول انجام وظایفشان هستند.