نوای جنوب:پل خواجو یکی از پل‌های تاریخی روی زاینده رود، در زمان شاه عباس دوم صفوی، بر روی پایه‌های پلی از دوره تیموری ساخته شده است.

 این پل که در زمان ساخت یکی از زیباترین پل‌های جهان بوده است ۱۳۳ متر طول و بر روی ۲۳ طاق ساخته شده و عرض آن ۱۲ متر است.

در حالی که در ساخت پل خواجو از سنگ‌های بلندتر از ۲ متر به کار رفته در پایه‌های طاق، پل را بر روی یک پایه محکم قرار داد‌ه‌اند و طاق گنبدی ساخته شده در بالای پایه‌ها یکپارچگی زیبایی را ایجاد می‌کند.

وقتی از این سر به سر دیگر زیر پل نگاه می‌کنیم، ظاهر هلالی شکل طاق‌ها حس بی نهایتی را ایجاد می‌کند.

این پل نه تنها برای گذرگاه‌ها بلکه به عنوان یک سد طراحی شده است. هنگامی که پوشش‌های پایین بسته می‌شوند، منطقه پشت پل پر از آب می‌شود.

تاکستان‌ها و باغ‌های اطراف با این آب آبیاری می‌شدند که سطح آن در زمان‌های قدیم بالا می‌رفت.

بارزترین ویژگی که پل خواجو را از سایر پل‌های تاریخی در مجاورت آن متمایز می‌کند، ساختار عمارت مانند بیرون زده در وسط آن است.

این مناطق که در دو طرف پل قرار دارند و هر کدام زاویه دید ۱۸۰ درجه‌ای ایجاد می‌کنند، مانند روز‌های اول به نظر می‌رسند. همچنین بقایایی از یک کرسی سنگی از آن دوره در این منطقه وجود دارد که شاهان ایران در آن نشسته بودند و به تماشای منظره می‌پرداختند.

در پل خواجو که منظره بی‌نظیر طلوع و غروب خورشید را می‌توان در آن تماشا کرد، منبع الهام شاعران اصفهانی بوده است، و توسط راهنماهای گردشگری به بازدیدکنندگان منتقل می‌شود.

شعر بلند شاعر مشهور صائب تبریزی در توصیف یکی از روز‌های جشن در کنار پل، سرنخ‌هایی از زندگی اجتماعی آن دوره ارائه می‌دهد.

پل خواجو که در سال ۱۶۵۰ برای تسهیل عبور از رودخانه جاری زاینده ساخته شد، اکنون شبیه یک منطقه تفریحی است.

پارک‌ها، مسیر‌های پیاده‌روی و دوچرخه‌سواری در اطراف رودخانه به عنوان مناطقی برای استراحت، نوشیدن چای و پیک‌نیک بازدیدکنندگان عمل می‌کنند.

با نزدیک شدن به عصر پل خواجو شلوغ می‌شود و تقریباً غیرممکن است جایی برای نشستن در نزدیکی پل پیدا کنید. گروهی از خانواده‌ها یا دوستانی که دور هم جمع شده‌اند و وقت می‌گذارند، چای فروش‌هایی که دائماً چای سرو می‌کنند و جوانانی که موسیقی می‌نوازند.

کسانی که نمی‌توانند در کنار رودخانه جایی پیدا کنند، در مکان‌هایی که در میان طاق‌ها پیدا می‌کنند، می‌نشینند. نورپردازی پل که درست بعد از منظره فوق العاده غروب خورشید روشن می‌شود، زیبایی خاصی به بنای تاریخی می‌بخشد.

به دلیل خشکسالی سال‌های اخیر، سدسازی و انتقال بخشی از آب رودخانه به عنوان آب شرب به سایر مناطق، زاینده رود حیات سابق خود را از دست داده است.

مشکلاتی در طاق‌های پل خواجو به دلیل محرومیت طولانی مدت از آب به وجود آمده و به نظر می‌رسد عدم انجام اقدامات احتیاطی لازم برای پل، جایی که در نقاطی ترک دیده می‌شود، آینده پل را در دراز مدت به خطر می‌اندازد.

دوره‌هایی که رودخانه با باز شدن سد‌ها به آب می‌رسد برای اصفهانی‌ها مانند تعطیلات است. در حالی که در این مدت افزایش چشمگیری در تعداد بازدیدکنندگان مشاهده می‌شود، شور و اشتیاق جوانان برای اجرای موسیقی زنده روی پل نیز افزایش می‌یابد.