پس از آن كه مردم در شبكه‌ های اجتماعی كمپین «نخریدن مرغ» را دست به دست کرده و از یكدیگر خواستند مرغ نخرند تا قیمت آن پایین بیاید،‌ برخی ادعا كردند نخریدن مردم، خللی در كار تولید ایجاد نخواهد كرد، چرا كه محصولی همچون مرغ را به دلار به همین كشورهای همسایه صادر می‌ كنند! 

  حالا كه خرید كاهش پیدا كرده و دولت هم اجازه صادرات مرغ و تخم مرغ را به تولیدكنندگان داده، ‌آنها می‌ گویند با این قیمت‌ ها كسی از ایران مرغ نمی‌ خرد! و دولت اگر می‌خواهد تولید كننده ورشكست نشود، باید مشوق برای صادرات بدهد!

این موضوع از چند منظر قابل بحث است؛ مهمترین نكته آن است كه برخلاف ادعاهایی كه می‌شد صادرات به این راحتی هم نیست،‌ مخصوصا كه تولیدكنندگان به هزاران علت بازارهای هدف كه همین كشورهای همسایه هستند را از دست داده‌ اند و آنچه كه فراوان است تولیدكننده با قیمت ارزان! 

تولید كنندگان ایرانی، مرغ با این قیمت را فقط در بازار داخلی می‌ توانند به این راحتی و گرانی بفروشند! صادرات هم هزینه دارد و هم برنامه‌ریزی می‌ خواهد، مخصوصا محصول فسادپذیری همچون مرغ را باید طبق استانداردهای جهانی صادر كرد. شما قضاوت كنید در پروسه تولید و توزیع این محصول چقدر استانداردهای جهانی رعایت می‌ شود؟ و آیا این محصول می‌تواند استانداردهای كیفیت اتحادیه اروپا و یا حتی همین تركیه و عراق را پاس كند؟

تولیدكنندگان اعتراف می‌كنند تنها در صورتی توان صادرات دارند كه دولت مشوق صادراتی بدهد، خب اگر قرار بر حمایت دولتی است، ‌چرا از ابتدا یارانه‌ نهاده‌ های دامی‌ حذف شد تا قیمت واقعی شود؟! حالا كجا هستند كسانی كه قیمت فوب خلیج‌ فارس بنزین و قیمت ماكارونی در تركیه را همچون چماق بر سر مردم می‌ كوبیدند و «واحسرتا» از ارزانی می‌ گفتند؟ 

چگونه است كه كشوری همچون تركیه مرغ را از آن سوی كره زمین یعنی برزیل و آرژانتین ارزانتر از ایران وارد می‌ كند؟ اینجا دیگر كسی اعتراضی به اختلاف قیمت ندارد؟ چرا ما باید از تولید پیشرفته كه امروزه در همه كشورها و برای تولید هر چیزی از آن به بهترین شكل بهره می‌ برند محروم باشیم؟ و مهمترین پرسش؛ چرا هزینه تمام این‌ ها را به زور از مردم می‌گیرید؟