نوای جنوب:

با چاقو آدم می‌کُشند. با چاقو جراحی می‌کنند. با چاقو میوه پوست می‌کنند. با چاقو از خود دفاع می‌کنند. با این کاربردها به نظر شما چاقو بد است یا خوب؟

چاقو بد است چون گاهی جان آدم را می‌گیرد و خوب است چون گاهی جان آدم را نجات می‌دهد. چاقو فقط یک مثال است برای اینکه نشان بدهیم نه خوبی مطلق وجود دارد نه بدی مطلق.

اینترنت هم درست مثل چاقو است. هزار خوبی دارد و هزار بدی. با آن باید چه کرد؟ به خاطر خوبی‌ها چشم خود را به بدی ببندیم یا به خاطر بدی‌ها از خوبی‌ها بگذریم.

احمد خاتمی امام جمعه تهران می‌گوید:« هرچه زودتر اینترنت بومی و ملی را راه‌اندازی کنید و در رابطه با شبکه‌های خارجی اگر بنا به باز کردن است، تقاضا می‌کنم باز باز نکنید.»

کاش آقای خاتمی در مورد این « بازِ باز» کمی توضیح می‌دادند. نه اینترنت را می‌شود بست نه می‌شود آزادانه در اختیار همه گذاشت. وقتی ما نوجوان بودیم اجازه نداشتیم بعد از ساعت 7 یا 8 شب، بیرون از خانه باشیم. ما در بیرون از خانه فقط فوتبال بازی می‌کردیم اما تاریکی شب یک هشدار بود برای خانواده‌ها.

واقعا قرار نیست کودکان و نوجوانان به همه سایت‌ها دسترسی داشته باشند. در بسیاری از کشورهای جهان هم همین است. در ایران هم باید اینگونه باشد.

اما اگر منظور این است که میزان دسترسی مردم را به اینترنت جهانی کم کنیم باید بگویم سخت در اشتباه هستیم. امروز جهان به معنای واقعی کلمه دهکده است که مردم به راحتی به هم دسترسی دارند. پیام رسان داخلی خوب بسازید. شبکه جست‌وجوی ملی راه‌اندازی کنید. اجازه بدهید آنها با شبکه‌های اجتماعی غیر ایرانی رقابت کنند. اجازه بدهید خود مردم آنها را انتخاب کنند نه اینکه شما آنها را به مردم تحمیل کنید.

یادتان هست بعد از فیلتر کردن تلگرام چقدر برای رفتن به شبکه‌های اجتماعی ایرانی تبلیغ شد؟ عاقبت این همه در بوق و کرنا کردن چه شد؟ همه آنهایی که دم از پیام رسان‌های داخلی می‌زدند به تلگرام برگشتند. مسؤولان کشور هم در توییتر با مردم حرف‌هایشان را در میان گذاشتند.

دیگر زمان انحصار و محدودیت گذشته است و دنیا رو به رقابت آورده است. خوشبختانه در ایران توانایی راه‌اندازی پیام رسان‌های خوب داخلی وجود دارد. از آنها حمایت کنیم تا وارد بازار رقابت شوند. بازار خودرو مثال خوبی است. واقعا اگر در این بازار رقابت بود، بازهم شاهد تولید پراید، تیبا و امثال اینها بودیم؟

در روزگاری نه چندان دور با ویدیو مخالفت شد. مخالفت‌ها راه به جایی نبرد و ویدیو بخشی جداناپذیر میزهای تلویزیون ایرانیان شد. بعد ماهواره آمد و پشت آن اینترنت. نمی‌شود جلوی پیشرفت دنیا را گرفت.

بومی سازی به معنای محدود سازی نیست. تمام کشورهای جهان که در مسیر پیشرفت قرار گرفته‌اند از راه رقابت به هدف خود رسیده‌اند نه ایجاد انحصار. یکی از مشکلات اساسی ایران در تمام این سال‌ها این بوده است که در بسیاری از مسائل دچار انحصار شده‌ایم. نمونه‌اش همین صداوسیما. واقعا اگر تلویزیون خصوصی داشتیم که با صداوسیما رقابت می‌کرد باز شاهد یکه تازی و خود رای بودن این رسانه بودیم؟

ما کار سختی برای پیشرفت نداریم چون این راه توسط گذشتگان رفته شده است و ما فقط باید دوباره در این مسیر گام برداریم. احتیاج به کندن کوه، ایجاد تونل و زدن بزرگ‌راه نیست.

منبع: عصرایران